Gekwelde groeven Mens-zijn
Gekwelde groeven mens-zijn
Waar lijnen geen omwegen meer maken en zich eigen wegen graven tot de kern van ons bestaan; waar kleur kan worden gemist, waar zwart en wit zich niet beperken tot contrast maar als spanningsveld tot essentie worden; waar de mens, gekweld en getormenteerd wordt blootgelegd tot hij zichzelf ontdekt; in het landschap van ongecontroleerde bruggen tussen menselijke aard en religieuze sereniteit, tussen mens en mens en tussen mens en God, schuilt het artistieke streven van Wim van Petegem.
Pijn is de onderhuidse adem waarmee de kunstenaar zich banen graaft in de duizenden voorbereidende schetsen en de uiteindelijke vormgeving; pijn is het kernwoord dat zich vaak hult in spot, als schreeuw of zegen door de werken galmt of verkrampt uitdrukking geeft aan walg of vreugde. Geprangd tussen de kleinheid van het bestaan en de grootsheid van menselijke ambitie, tussen ascese en gevangen individueel denken, legt Wim van Petegem, in groeiend bewustzijn, verborgen schakels bloot.
Hij wil dat zijn kunst bekeken en begrepen wordt en daarom gebruikt hij graag volkse figuren of bekende taferelen om ons op weg te helpen. Hij is dan ook essentieel een verteller van het reeds gekende verhaal wat hem de kans geeft om precies dat ‘andere’ voor te houden en het verhaal, verborgen achter het verhaal in focus te brengen. Zeer veel personages en taferelen verwijzen naar de Bijbel die de kunstenaar ook als een naslagwerk gebruikt op zoek naar blijvende wisselwerking tussen mens en God.
Als een boer die trefzeker en rustig de aarde openrijt en de voren door het landschap ploegt, legt Wim van Petegem gekende levenswaarden en relaties opnieuw bloot. Zoals de open geploegde aarde in harde lijn door het landschap trekt, en toch warm en diep ademt, zo graaft Wim van Petegem in harde trekken zijn lijnen door ruimte en tijd op zoek naar de kern van alle dingen. Zonder oordeel of morele inslag, soms ook met een niet weg te denken en haast duivels plezier, houdt de kunstenaar ons daarbij beeld en spiegel voor van ons mens-zijn.
Wim van Petegem stelt ons de mens voor zoals hij het leven ervaart. Hij oordeelt niet maar beheerst de focus tot het bekende verhaal plots een ander gezicht krijgt; hij vertelt, maar laat de moraal of de les aan ons, toevallige passanten, die zelf moeten kiezen om dieper op de uitnodiging in te gaan.
Johan Ketelers
Mei 2000
