Wim van Petegem's schilderkunst leunt sterk aan bij het expressionisme maar graaft veeleer naar een menselijke diepere inhoud waarbij de emotionele geladenheid niet echt een schreeuw wordt. Typerend zijn de sterke opbouw, het reduceren van de vormen en kleuren tot een constructieve eenheid; de statische kracht en de gedempte kleuren die veeleer gloeien van binnen uit. De grondeloze grijzen, de koude blauwen en wat warmere bruinen getuigen nochtans van een hem eigen kleurmethodiek en een superieur chromatisch gevoel. Wim van Petegem kende de kleuren een getemperde expressieve waarde toe. Bij hem stuit men in elk geval op het oerinstinct van de waarachtige schilder.

Als graficus toont Wim van Petegem zich bovenal een typische zwart-wit kunstenaar, met een gedomineerd-bewogen vormgeving. In het bijzonder ligt hem de linoleumsnede, die de kunstenaar veroorlooft een meer vrije en natuurlijke lijn te snijden dan in hout. Het snijden met de guts werd een eigen werkwijze en zijn bladen bevatten - in het wonder van donker en licht - een zeldzaam sediment van verbogen menselijkheid en diepere levensgronden. Eens gezien, zetten zijn even monumentale als doorwerkte linosneden zich voorgoed in het visueel geheugen van de toeschouwer vast.